The Giving Tree, first published in 1964 by Harper & Row, is a children’s book written and illustrated by Shel Silverstein. This book has become one of Silverstein’s best known titles and has been translated into more than 30 languages.
The Giving Tree is a tale about a relationship between a young boy and a tree in a forest. The tree always provides the boy with what he wants: branches on which to swing, shade in which to sit, apples to eat, branches with which to build a home. As the boy grows older he requires more and more of the tree. The tree loves the boy very much and gives him anything he asks for. In the ultimate act of self-sacrifice, the tree lets the boy cut her down so the boy can build a boat in which he can sail. The boy leaves the tree, now a stump. Many years later, the boy, now an old man, returns and the tree says, “I have nothing left to give you.” The boy replies, “I do not need much now, just a quiet place to sit and rest.” The tree then says, “Well, an old tree stump is a good place for sitting and resting. Come boy, sit down and rest.” The boy obliged and the tree was happy.
Ever since the book was published, it has generated controversy and opposing opinions for its interpreted messages, on whether the tree is selfless or merely self-sacrificing, and whether the boy is selfish or reasonable in his demands of the tree. The story clearly shows childhood as being a time of relative happiness in comparison to the sacrifice and responsibility of adulthood.
Some academic readers describe the book as portraying a vicious, one-sided relationship between the tree and the boy: with the tree as the selfless giver and the boy as a greedy and insatiable entity who constantly receives, yet never gives anything back to the tree; a selfish love that could be misrepresented and imitated by its young readers. Indeed, some of these speakers single the tree out as an irresponsible parent whose self-sacrifice has left the boy ill-equipped. Other readers argue that the tree gives everything to the boy freely because she loves him, and its feelings are reciprocated by the boy when he returns to the tree for a rest. In this way, the relationship between the tree and the boy as he grows up could be viewed as similar to that between a parent and child; despite getting nothing in return for a long time, the tree puts the boy’s needs foremost, because it wants him to be happy. Indeed, the only time the tree ever seems to be sad is when it feels that it has nothing left to give the boy and that the boy might never return.
What's your interpretation for it?
Το Δέντρο που έδινε, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1964 από τους Harper & Row, είναι ένα παιδικό βιβλίο γραμμένο και εικονογραφημένο από τον Shel Silverstein. Αυτό το βιβλίο έχει γίνει ένα από τα πιο γνωστά του Silverstein και έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 30 γλώσσες.
Το Δέντρο που έδινε είναι μια ιστορία για μια σχέση ανάμεσα σε ένα νεαρό αγόρι και ένα δέντρο σε ένα δάσος. Το δέντρο παρέχει πάντα στο αγόρι ότι θέλει: κλαδιά για να κάνει κούνια, σκιά για να καθίσει, νμήλα για να φάει, κλαδιά για να χτίσει ένα σπίτι. Καθώς το παιδί μεγαλώνει απαιτεί όλο και περισσότερα από το δέντρο. Το δέντρο αγαπά το αγόρι πάρα πολύ και πάντα του δίνει χωρίς ποτέ να ζητάει. Σαν τελική πράξη αυτοθυσίας, το δέντρο αφήνει το αγόρι να το κόψει για να μπορέσει να φτιάξει μια βάρκα για να ταξιδέψει. Έτσι το παιδί αφήνει το δέντρο απλά ένα κούτσουρο. Πολλά χρόνια αργότερα, το αγόρι, γέρος πια, επιστρέφει και το δέντρο λέει, "Δεν έχω πια τίποτα να σου δώσω." Το αγόρι απαντά, "Δεν χρειάζομαι πολλά τώρα, μόνο ένα ήσυχο μέρος να καθήσω και να ξεκουραστώ." Το δέντρο λέει τότε, "Λοιπόν, ένα παλιό κούτσουρο δέντρου είναι ένα καλό μέρος για να καθήσεις και να ξεκουραστείς. Έλα αγόρι, κάθησε κάτω να ξεκουραστείς." Το αγόρι υπάκουσε και το δέντρο ήταν ευτυχισμένο.
Από τότε που εκδόθηκε το βιβλίο, προκάλεσε αρκετές αντιπαραθέσεις και αντίθετες απόψεις για την ερμηνεία των μηνυμάτων του, σχετικά με το εάν το δέντρο είναι ανιδιοτελές ή λειτουργεί απλώς με αυτοθυσία, και αν το αγόρι είναι εγωιστικό ή λογικό ως προς τις απαιτήσεις του από το δέντρο. Η ιστορία δείχνει σαφώς την παιδική ηλικία ως μια περίοδο σχετικής ευτυχίας σε σύγκριση με τη θυσία και την ευθύνη της ενηλικίωσης.
Ορισμένοι ακαδημαϊκοί αναγνώστες περιγράφουν το βιβλίο ως την απεικόνιση μιας μοχθηρής, μονόπλευρης σχέση μεταξύ του δέντρου και του αγοριού: με το δέντρο ως έναν ανιδιοτελή δωρητή και το αγόρι ως μια άπληστη και ακόρεστη οντότητα που συνεχώς δέχεται, αλλά ποτέ δεν δίνει τίποτα πίσω στο δέντρο, μια εγωιστική αγάπη που θα μπορούσε να παρερμηνευθεί και να την μιμηθούν οι μικροί αναγνώστες του. Πράγματι, μερικοί από αυτούς χαρακτηρίζουν το δέντρο ως έναν ανεύθυνο γονέα του οποίου η αυτοθυσία αφήνει το αγόρι χωρίς εφόδια για τη ζωή. Άλλοι αναγνώστες υποστηρίζουν ότι το δέντρο δίνει τα πάντα στο αγόρι ελεύθερα, επειδή το αγαπά, και τα συναισθήματα του τα ανταπέδωσε το αγόρι, όταν επέστρεψε στο δέντρο για ξεκούραση. Με αυτόν τον τρόπο, η σχέση μεταξύ του δέντρου και του αγοριού καθώς μεγαλώνει μπορεί να θεωρηθεί παρόμοια με τη σχέση μεταξύ ενός γονέα και του παιδιού του. Παρότι δεν παίρνει τίποτα σε αντάλλαγμα για μεγάλο χρονικό διάστημα, το δέντρο βάζει τις ανάγκες του παιδιού πάνω απ 'όλα, γιατί θέλει αυτό να είναι ευτυχισμένο. Πράγματι, η μόνη φορά που το δένδρο φαίνεται να είναι θλιμμένο είναι όταν αισθάνεται ότι δεν έχει μείνει τίποτα να δώσει στο αγόρι και ότι το αγόρι δεν θα επιστρέψει.
Εσείς ποιά ερμηνεία θα του δίνατε;
Note:
DON'T FORGET to add your BLOG ADDRESS too when you leave a comment.
See my tutorial for more details.
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΤΕ να προσθέτετε και την ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ BLOG ΣΑΣ όταν αφήνετε το σχόλιό σας.
Δείτε το tutorial για περισσότερες λεπτομέρειες.
